Kenny Werner, componist, pianist, leraar en schrijver van de “bijbel” voor pianisten “Effortless mastery, liberating the master musician within”(1996) werd geboren in 1951 in Brooklyn, NY. Hij maakte tientallen albums onder eigen naam en was sideman bij beroemdheden als Toots Thielemans, Charles Mingus, Archie Shepp, Joe Lovano en Lee Konitz om de bekendsten te noemen. Hij maakte zijn debuut in 1978 met een lp waarop hij solo interpretaties speelde van de muziek van Bix Beiderbecke, Duke Ellington, James P. Johnson en George Gershwin. Na zijn  debuut begonnen de gouden jaren voor Kenny, terug in New York kreeg hij een uitnodiging van Charles Mingus om lid te worden van zijn groep en namen ze het album “Something like a bird” (1981) op, voorwaar een buitenkansje !  Hij startte een trio met drummer Tom Rainey en bassist Ratzo Harris, ze bleven 14 jaar bij elkaar en toerden extensief door Europa en Amerika en namen diverse albums op.  Archie Shepp gebruikte het trio en nam “Soul Song”(1982) en “The good life”(1984) met Werner op.  Ook in België was hij actief,niet alleen door zijn werk met Toots Thielemans (na 1995 speelde Kenny 17 jaar als duo met Toots), maar ook met het Brussels Jazz Orchestra en voor het Metropool Orkest schreef hij ook composities. Zijn boek “Effortless mastery” heeft een grote impact gehad in de muziekwereld, het bevat informatie over de fysieke, technische,  psychologische en spirituele aspecten van het leven van een muzikant. Hij werd hierdoor een veel gevraagd leraar en cursusleider aan universiteiten over de hele wereld.

Dit album is er een uit de serie “Piano Heroes” van SWR Jazzhaus, die bevat ook nog “ Bass Heroes”, “Vocal Heroes” en “Jazz Now”, allemaal samengesteld uit materiaal uit het jazz archief van de Südwestrundfunk.

Het repertoire van Kenny Werner bestaat uit zijn eigen compositie “Lorraine my sweet”, “Dolphin dance” van Herbie Hancock, “Blue in green” van Bill Evans, “In your own sweet way” van Dave Brubeck, eentje uit het American songbook en wel “All the things you are”van Jerome Kern en “Anniversary waltz” niet die van Status Quo of die van Dave Franklin en vertolkt door o.a Bing Crosby en Vera Lynn, maar geschreven door Igor Rosenow en bekend door de uitvoering van Max Greger und sein grosses Tanzorchester (!). Zoveel jazzpianisten, zoveel verschillen, zo ook met Kenny Werner, met zijn kristalheldere fijnzinnige spel is het een genot om hem te beluisteren. Zijn spel heeft een enorme zeggingskracht , elke noot is raak, hij houdt zich gelukkig verre van een overdaad aan noten. Het is ook duidelijk dat zijn spel van grote invloed is geweest op pianisten als Michel Petrucciani en Brad Mehldau in hun jonge jaren. Gelukkig lijkt de uitvoering van “Anniversary Waltz  door Kenny Werner absoluut niet op de vreselijke zoete slijmballen muziek van Max Greger. Hier is het een rustige gedragen walsje met een aanstekelijke melodie. Het bekende “In your own sweet way” wordt door Werner helemaal uiteen gerafeld, waardoor de melodie slechts bij flarden kan worden herkend. Een uitermate knappe en intrigerende versie van dit Brubeck nummer met aan het eind heel kort nog een keer de hele melodie. “Lorraine my sweet” van Kenny Werner is hoogst waarschijnlijk een knipoog naar het bekende “My sweet Lorraine”, qua melodie klinkt het alleszins wel anders. Natuurlijk krijgt ook de klassieker “All the things you are” de Werner “treatment” oftewel uiteenrafelen en dan weer aan elkaar plakken om het ietwat simplistisch uit te leggen.

Behalve uiterst aangenaam om naar te luisteren is dit album ook van historische betekenis want het concert valt te beschouwen als een belangrijke schakel in het rijke muzikale arsenaal van meesterpianist Kenny Werner.

Jan van Leersum